Pakiet – Ekonomia pieniądza

Opis

Na pakiet składają się:

O autorze

Adam Dugdale Fergusson to brytyjski dziennikarz, pisarz i polityk Partii Konserwatywnej, który przez jedną kadencję był również posłem do Parlamentu Europejskiego. Urodził się 10 lipca 1932 w Szkocji jako drugi syn sir Jamesa Fergussona, 8. baroneta Kilkerran. Jego dziadkiem był sir Charles Fergusson, gubernator generalny Nowej Zelandii. Uczęszczał do Eton i Trinity College w Cambridge, którą ukończył w 1955 roku.

Przygodę z dziennikarstwem rozpoczął w „Glasgow Herald”, pracując jako redaktor naczelny i korespondent dyplomatyczny. Opuszczając „Herald”, przeniósł się do „The Statist”, czasopisma dla ekonomistów i biznesmenów, w którym był redaktorem zagranicznym, aż do zaprzestania publikacji w 1967. Następnie dołączył do „The Times” jako publicysta specjalizujący się w kwestiach politycznych, ekonomicznych i środowiskowych. Pracował tam przez dziesięć lat, wykorzystując swój czas również do pisania beletrystyki, w tym „Roman Go Home” i „The Lost Embassy”, a także literatury faktu „The Sack of Bath” – poświęconej miastu Bath w hrabstwie Somerset.

Fergusson jest autorem „Kiedy pieniądz umiera”, książki, w której opisuje hiperinflację w Republice Weimarskiej. Zajął się w niej nie tylko skutkami ekonomicznymi, jakie hiperinflacja wywarła na społeczeństwo, ale także zmianami, które w tym społeczeństwie poczyniła. W 1975 roku książka „Kiedy pieniądz umiera” po raz pierwszy została powszechnie doceniona. W następstwie kryzysu finansowego w latach 2007–2008 jej popularność rozkwitła ponownie – kopie na eBayu zmieniały właścicieli nawet za kwoty przekraczające 1000 dolarów. W rezultacie publikacja „Kiedy pieniądz umiera” została ponownie opublikowana w lipcu 2010 roku, stając się sensacją internetową po rekomendacji inwestora Warrena Buffetta.

Pod koniec lat 70. Fergusson zaczął aktywnie działać w polityce. Jako zdecydowany przeciwnik decentralizacji przemawiał na konferencjach, próbując przekonać konserwatystów do sprzeciwu wobec Zgromadzenia Szkockiego. Po tym, jak kampania ta zakończyła się sukcesem, został członkiem kampanii „Szkocja mówi nie” na rzecz referendum w sprawie decentralizacji. Od tego czasu pozostaje zaangażowany w sprawy Unii Europejskiej jako specjalny doradca rządów konserwatywnych oraz konsultant biznesowy.

Ariel Durant urodziła się jako Czaja (Ida) Kaufman w Prusakowie (ówczesnym Cesarstwie Rosyjskim, obecnie Ukrainie). Była córką żydowskich rodziców Ethel Appel Kaufman i Josepha Kaufmana. Rodzina wyemigrowała w 1900 roku do Stanów, zatrzymując się po drodze na parę miesięcy w Londynie.

Swojego przyszłego męża, i nauczyciela, Willa Duranta poznała, będąc uczennicą w Ferrer Modern School w Nowym Jorku. To właśnie Will zaczął ją nazywać imieniem Ariel, które później przyjęła oficjalnie. Ślub odbył się 31 października 1913 roku w Ratuszu w Nowym Jorku, na który to 15-letnia Ariel przybyła z dzielnicy Harlem na wrotkach.

Była błyskotliwą rozmówczynią, rozwijała swój intelekt pod przewodnictwem męża, którego nazywała „nauczycielem, kochankiem, mentorem i przyjacielem”. Była dla niego ucieleśnieniem samego życia; kochająca zabawę, kontrowersyjna, nieobawiająca się wyrazić swoich opinii, orędowniczka praw kobiet.

Kariera pisarska Ariel była ściśle powiązana z działaniami jej męża i chociaż brała udział w pisaniu każdego tomu „The Story of Civilization”, Ariel Durant nie była formalnie uznana za współpracownicę Willa Duranta aż do 1961 roku, kiedy to opublikowali siódmy tom” The Age of Reason Begins”.

Durantowie napisali wiele tekstów, jednakże ich największym dziełem pozostaje „The Story of Civilization”. Ariel i Will Durantowie poświęcili ponad pięćdziesiąt lat na stworzenie tego jedenastotomowego zbioru, który reprezentuje najbardziej wszechstronną w naszych czasach próbę ogarnięcia rozległej panoramy historii i kultury człowieka. Sami autorzy nazwali to zwyczajnie „integralną historią”, a ich celem było napisanie „biografii” cywilizacji.

Za swoje osiągnięcia Durantowie otrzymali nagrodę Pulitzera w 1968 roku oraz Prezydencki Medal Wolności w 1977 roku z rąk Geralda Forda. Ariel została ogłoszona Kobietą Roku przez miasto Los Angeles. Jej opinie na temat historii, filozofii i kwestii społecznych, takich jak wyzwolenie kobiet i edukacja, zostały pozytywnie przyjęte zarówno przez kobiety, jak i mężczyzn na całym świecie.

Zmarła dwa tygodnie przed mężem, w 1981 roku. Durantowie zostali pochowani w Los Angeles na cmentarzu Westwood Village Memorial Park.

Charles Mackay urodził się 27 marca 1814 roku w Perth w Szkocji. Miał duże doświadczenie literackie. Pisał wiersze, powieści, teksty piosenek, układał słowniki. Zajmował się również dziennikarstwem. Jego ojciec, George Mackay, był bombardierem w Królewskiej Artylerii, matka, Amelia Cargill, zmarła wkrótce po urodzeniu syna. Mackay kształcił się w Caledonian Asylum w Londynie. W 1828 roku podjął naukę w jednej ze szkół w Brukseli.

W 1830 roku został zatrudniony jako prywatny sekretarz Williama Cockerilla, niedaleko Liège. Tam pisał po francusku dla „Courrier Belge” oraz wysyłał angielskie wiersze do gazety „The Telegraph”. W maju 1832 roku ojciec sprowadził go do Londynu, gdzie znalazł zatrudnienie jako nauczyciel języka włoskiego przyszłego kierownika opery Benjamina Lumleya.

W późniejszych latach Mackay zajmował się dziennikarstwem w Londynie. Od 1834 roku współpracował z „The Sun”. Od wiosny 1835 do 1844 roku był zastępcą redaktora „The Morning Chronicle”. Jesienią 1844 roku przeniósł się do Szkocji i pracował w redakcji „Glasgow Argus”. Współpracował też z „The Illustrated London News” od 1848, później zostając tam stałym redaktorem. W latach pięćdziesiątych XIX wieku Mackay odwiedził Amerykę Północną. Po powrocie opublikował swoje spostrzeżenia na temat wyprawy w „Life and Liberty in America: or Sketches of a Tour of the United States and Canada in 1857–1858.” W czasie wojny secesyjnej powrócił tam jako korespondent „The Times” i ujawnił spisek irlandzkiego stowarzyszenia Fenianów.

Jako autor pozostał zapamiętany przede wszystkim dzięki, aktualnemu również dzisiaj, przewodnikowi na temat psychologii tłumu „Niezwykłe złudzenia i szaleństwa tłumów”, opublikowanego w 1841 roku. Jedną z inspiracji do napisania książki był słynny w historii Europy kryzys na przełomie XVII/XVIII wieku, nazywany tulipanomanią, kiedy wartość cebulek tulipanów przewyższała cenę złota. W swojej lekturze Mackay poddał analizie panujące wówczas zachowania społeczeństwa, będące kompilacją wielu zagadnień: ekonomii, psychologii, socjologii i historii.

Mackay zdobył stopień doktora prawa na Uniwersytecie w Glasgow w 1846 roku. Był członkiem brytyjskiego towarzystwa Percy Society. Zmarł 24 grudnia 1889 w Londynie.

Ekonomista specjalizujący się w rynkach finansowych ze szczególnym uwzględnieniem giełdy papierów wartościowych. Wszechstronny pisarz, tworzący w różnych gatunkach literackich. W jego dorobku znajdują się zarówno bajki dla dzieci, poradniki sportowe, jak i książki sensacyjne. Aktywnie angażuje się w edukację ekonomiczną i finansową, czego wyrazem jest doceniona przez czytelników seria „Książek o inwestowaniu” – popularnonaukowy cykl poświęcony inwestowaniu na giełdzie.

Will Durant był jednym z najbardziej utalentowanych stylistów prozy XX wieku, amerykański pisarz, historyk i filozof. Urodził się 5 listopada 1885 roku w North Adams, Massachusetts. Jego rodzice Joseph Durant i Mary Allard byli katolickimi emigrantami o korzeniach francusko-kanadyjskich.

Will Duran był absolwentem St. Peter’s Collage w New Jersey. Swoją karierę rozpoczął od wykładania języka francuskiego i łaciny w Seton Hall University in South Orange w New Jersey. W 1913 roku, kiedy pracował w Ferrer Modern School w Nowym Jorku, Durant poślubił jedną ze swoich uczennic, Adę Kaufman, którą nazywał Ariel (później przyjęła to imię oficjalnie).

Kariera pisarska Willa Duranta rozpoczęła się wraz z publikacją „Philosophy and the Social Problem” (1917). Jednak prawdziwym przełomem w życiu autora okazała się jego druga książka, „The Story of Philosophy” (1926), która sprzedała się w ponad dwóch milionach egzemplarzy w mniej niż trzy dekady i została przetłumaczona na kilka języków. Pozwoliło to uzyskać małżeństwu pisarskiemu niezależność finansową, podróżować po świecie i całkowicie poświęcić czas na tworzenie nowych utworów.

Pomimo licznych dzieł w karierze autora jego niepodważalnym opus magnum pozostaje jedenastotomowe dzieło „The Story of Civilization”, nad którym Will i Ariel Durant spędzili ponad pięćdziesiąt lat. Starali się w nim stworzyć coś, co sami nazwali „integralną historią”. Ich celem było napisanie „biografii” cywilizacji, obejmującej nie tylko zwykłe wojny, politykę, biografię wielkości i nikczemności, ale także kulturę, sztukę, filozofię, religię oraz tworzenie globalnych mediów. Za swoje osiągnięcia Durantowie otrzymali nagrodę Pulitzera w 1968 roku oraz Prezydencki Medal Wolności w 1977 roku.

Mając niezrównany wgląd w kondycję ludzką, Durant udostępnił swoją rozległą wiedzę, aby wpłynąć na największe problemy ludzkości, udowadniając, że historia nie jest (jak twierdzili niektórzy) bezsensowna, ale sama w sobie jest mapą ludzkiego charakteru. Durant pozostaje najlepszym wychowawcom i przewodnikiem po obecnych dolegliwościach naszych czasów.

Współcześnie nowe prezentacje pism Duranta (takie jak „Heroes of History” i „The Greatest Minds And Ideas Of All time”) nadal przemawiają do uczniów, nauczycieli, rodziców, dzieci, dziennikarzy, biznesmenów, intelektualistów i wszystkich, którzy łakną głębszego sensu istnienia oraz bardziej cywilizowanego podejścia do życia.

Will Durant umarł w wieku 96 lat, 7 listopada 1981 roku w Los Angeles, dwa tygodnie po śmierci swojej żony. Jego książki sprzedały się w milionach egzemplarzy, a ich wpływ i spostrzeżenia są dziś ważniejsze niż w jakimkolwiek innym momencie naszej historii.